MONOCULTURE | Een recent verhaal

Sven Augustijnen maakt video’s en films waarin hij kritisch reflecteert over de werkelijkheid. Een realiteit die we allemaal als te vanzelfsprekend ervaren maar die in zijn werk als complex en troebel naar voor komt. In zijn vroege werk is taal en het gebruik van taal een terugkerend motief. Hij ontmaskert de conventies en de willekeurigheid in ons taalgebruik. In zijn recente werk legt hij zich toe op portretreeksen. Sven Augustijnen ontrafelt de werkelijkheid, met een focus op Brussel, thuishaven van de kunstenaar en setting van de meeste van zijn films. Hij sticht doelbewust verwarring tussen formats als de docu-soap, human-interest, nepdocumentaires en home-movies. Hij speelt met de conventies en de grenzen van de documentaire traditie aan de ene kant en de fictieve mogelijkheden van de film aan de andere kant. De verhalen die Sven Augustijnen vertelt zijn onderhoudend. Als toeschouwer laat je je met plezier meenemen. De kunstenaar misleidt de toeschouwer, die als een voyeur verschillende gebeurtenissen waarneemt waarin feit en fictie niet gemakkelijk van elkaar te onderscheiden zijn. Als kijker wordt je meegenomen naar het tussengebied dat de kunstenaar creëert.