MONOCULTURE | Een recent verhaal

In de video From the Underground onderzoekt David Blandy noties van 'zelf' en 'anders-zijn', met name wat betreft onze relatie tot populaire cultuur. “Hoeveel van onze eigenheid wordt bepaald door de culturele specificiteit van massamedia, en worden er grenzen opgelegd aan de vorming van onze identiteit?” In de video daalt de artiest af in de Londense metro en stapt vervolgens in een wagon, heel de tijd levendig de tekst van de rapsong Bring Da Ruckus (Hier met dat tumult) van de Wu-Tang Clan playbackend, inclusief het ganse gevloek. Blandy's Britse voorkomen van slanke blanke jongeman uit de middenklasse past niet echt in het stereotype van de undergroundhiphop-fan. Maar Blandy zet zijn oprechte fandom in om zijn relatie met culturen uit andere gemeenschappen en contexten te onderstrepen, met name de realiteit van ‘ras’. Blandy erkent de invloed van hiphop: dat ze hem heeft gevormd en inspireerde om toe-eigening te gebruiken als een manier om “de modernistische mythe van de originaliteit van de avant-garde” (Kraus) te omzeilen. Tegelijk is hij er zich van bewust dat hij vervreemd is van het formele aspect van hiphop – vanwege zijn klasse, privilege, locatie en etniciteit. De oprechtheid en intensiteit van de performance zijn duidelijk, maar dat volstaat niet om die grenzen te overschrijden: vanaf de laatste minuut van het werk is de kunstenaar zich bewust van de pathos van die mislukking. From the Underground, gemaakt in 2001, is een kunstwerk dat vandaag misschien gesitueerd zou worden binnen de debatten rond 'culturele toe-eigening'. Daarin gaat het over de ethische aspecten van het overnemen van elementen van de ene cultuur door een andere, en of zoiets niet ongepast is, aangezien het mogelijk wordt gemaakt door een sociale dominantie. Specifiek binnen de hedendaagse kunst draait het debat om de vraag of er grenzen moeten zijn aan artistieke vrijheid, afhankelijk van het soort privileges waarover de auteur beschikt, of dat, integendeel, toe-eigening en inspiratie een natuurlijk onderdeel van het artistieke proces moeten zijn. Dit hele idee wordt in From the Underground nog complexer aangezien de Wu-Tang Clan, zoals de al naam suggereert, samples en de esthetiek van klassieke Aziatische Kung Fu-films in zijn muziek opneemt.