MONOCULTURE | Een recent verhaal

Taal: Nederlands, Ondertiteling: Engels

De openingsscène in Ten Weyngaert speelt zich af op een locatie die typisch is voor het werk van de Gruyter en Thys: een schril verlicht, kaal, onpersoonlijk interieur, waar negen mensen stil in een rij staan te wachten om neergeschoten te worden.

De inspiratie voor Ten Weyngaert is het gelijknamige gemeenschapscentrum in Vorst, dat oorspronkelijk was gepland als een utopische ruimte waar mensen zouden kunnen deelnemen aan activiteiten die hun verbeelding prikkelen en hun creativiteit ontwikkelen. Vandaag de dag wordt het centrum vooral bezocht door getormenteerde individuen, het isoleert bezoekers zelfs van het openbare leven. De acteurs spreken niet maar mompelen en lachen alsof ze bezeten zijn. De enige stem die klinkt, is die van de vaderlijke verteller die het verhaal opdist van een man die opgehitst raakt door het doodknijpen van zwarte muizen uit Wit-Rusland. Iedereen is naamloos, behalve Tim & Tom, twee bewakers die iedereen lastiggevallen. De scènes worden afgewisseld met bovennatuurlijke taferelen in een onbestemde donkere ruimte waarin zich een vreemd spel afspeelt.

Ten Weyngaert eindigt met een scène die lijkt op de aanvangsscène, met dit opvallende verschil dat de personages verdwenen zijn.