MONOCULTURE | Een recent verhaal

Hüseyin Bahri Alptekin, die deel uitmaakte van de eerste generatie Turkse kunstenaars die wereldwijd actief en nationaal invloedrijk waren, wordt beschouwd als een van de belangrijkste figuren uit de gevestigde hedendaagse kunstscène van Istanbul. Sinds het begin van de jaren 90 richtte Alptekin zich op een breed opgezette artistieke productie die fotografie, sculpturen, installatie, neontekst, video's en collages omvat. Het is ‘plastische kunst’ die de prozaïsche materiële kwaliteiten weerspiegelt van de 'globale rommel' die de stroom van het transnationale vrijemarktkapitalisme met zich meebrengt. Deze geografische ontwrichting keert regelmatig terug als een thematische lijn in een groot deel van zijn oeuvre, waarbij de voorstellingen worden onderzocht die een maatschappij maakt van 'andere' plaatsen die onze verlangens en stereotypen weerspiegelen.

Tremor Rumour Hoover is een van een aantal werken die gemaakt werden met een commerciële bordconstructietechniek, waarbij gebruik wordt gemaakt van rijen grote pailletten die glinsteren in de wind. De pailletten kunnen zo geschikt worden dat ze teksten of beelden vormen en Alptekin gebruikte deze techniek voor het minutieus ontwerp van deze werken. Hij liet zich inspireren door de Franse traditie van het Lettrisme uit  de jaren 1940 en 1950, een beweging die een soort hybride van poëzie en beeldende kunst voorstelde. Net zoals zijn andere werken in deze stijl is Tremor Rumour Hoover gebaseerd op zeer subjectieve woordspelingen. Alptekin schreef vaak gedichten met filosofische inzichten over zijn leven en de wereld. Vervolgens koos hij woordenreeksen die verschillende betekenislagen hadden die tegelijk eenvoudig en complex waren. 'Tremor makes rumour / Rumour makes Humour' (‘Huivering maakt gerucht / Gerucht maakt humor’) was een uitdrukking die hij in zijn aantekeningen vond. Ze verwees naar de angst voor nog meer aardbevingen in Istanbul, na de grote aardbeving van 17 augustus 1999. 'Tremor Sea / Black Tremor / Hoover the Water' (‘Beving zee / Zwarte beving / Slok het water op’) lijkt dan weer te verwijzen naar andere vormen van misnoegen. Het plaatsen van deze woordstructuren in een 'goedkoop en vrolijk' billboard-signaleersysteem voor binnen- of buitengebruik was zijn manier om de werken een dubbel bestaan te schenken: een in de galerie en een in de openbare ruimte.