MONOCULTURE | Een recent verhaal

Revolutie en Nationaliteiten was van 1930 tot 1937 het toonaangevende tijdschrift voor nationale Sovjetpolitiek. Het bracht een breed scala aan onderwerpen, van internationale overeenkomsten tot het dagelijks leven en de gebruiken en culturen in de Sovjetrepublieken. De nationaliteiten-cultuur, die zich in de USSR ontwikkelde onder het concept ‘nationaal van vorm en socialistisch van inhoud’, werd beschouwd als het belangrijkste wapen in de strijd tegen het antagonisme tussen de Sovjetnaties onderling. Door de vaagheid van het concept kon de Sovjetregering een beleid doorvoeren als de latinisering van traditioneel islamitische culturen en tegelijkertijd campagnes houden tegen het ‘Groot-Russische chauvinisme’, dat minderheden moest ondersteunen en lokale talen op het werk en op school moest promoten. In de kunsten nam dat beleid nog eigenaardiger vormen aan. Zo benadrukten redacteuren en medewerkers van Revolutie en Nationaliteiten consequent het belang van een diepgaande assimilatie tussen de nationale literatuurvormen in de verschillende republieken. Om een verenigde Sovjetcultuur te creëren, werden schrijvers aangespoord om de ‘nationale bekrompenheid’ te overwinnen, waaronder elke vorm van idealisering van hun geboorteland, de natuur en het boerenleven. Na de Grote Zuivering, tegen het einde van de jaren 1930, was de nationale politiek van de SovjetUnie drastisch veranderd en gaf men het van korenizatsiya-beleid (‘korenisatie’ of ‘verinheemsing’) op, ten gunste van een terugkeer naar russificatie.